ترس

رسید روزایی که برای نبودنت بترسم. این روزا میفرستمت برای خرید های خیلی کوتاه تا برای رفتن به مدرسه و وارد اجتماع شدن اماده بشی .و برای اولین بار گذاشتم تنهایی 1 ساعتی رو بدون من توی کوچه با بچه هایی که برای اولین بار دیدیشون بازی کنی. آخه توپ جدید برات خریدم و خیلی هیجان داشتی که زودتر استفادش کنی. برای همین اجازه دادم که بری ولی همش پشت پنجره نگاهت میکردم و مواظب بودم کسی بهت ظلمی نکنه ولی خداروشکر تو خیلی خوب از پس حرفها و کارای بچه های دیگه  که یکی دوسالی سنشون ازت بیشتر بود بر اومدی و کنارشون خوش گذروندی .یه جایی که می خواستی با پسری که بنظر 3 سالی ازت بزرگتر بود بازی کنی .پسره ازت پرسید که فوتبال بلد نیستی چون ضایع توپ رو شوت میکنی ولی تو با اعتماد به نفس کامل گفتی که ضایع نیست و خیلی هم فوتبال بلدی .قربونت برم.

ولی می ترسم .فکر نمیکردم اینقدر از دور شدن تو از خودم بترسم .هر لحظه که توی اتاق بودم استرس تو رو داشتم و با هر جیغی که میشنیدم میپریدم دم پنجره که خداروشکر هیچ کدومش تو نبودی.حالا دلیل استرسای مامانم رو می فهمم وقتایی که ما هر کدوممون حتی 1 دقیقه دیر میکردیم و مامانم خیلی ناراحت بود و استرس شدید داشت که اتفاقی نیفتاده باشه به خودم میگفتم من که جایی نبودم توی راه بودم و درحال اومدن به خونه و حالمم خوبه اما چرا مامان بیخودی استرس داره. اما حالا..... میفهممش ،درکش میکنم.حسش میکنم .

اینروزا خیلی دوست داری مثل بقیه دوچرخه سواری کنی .ماهم سعی داریم برات تهیش کنیم.به پسر عمت (کیوان) گفتم وقتی درسش تموم شد بیاد و تو رو هم روزایی که میخواد بره فوتبال با خودش ببره .اون بچه خوبو مودبیه و میدونم که چیزای خوبی ازش یاد میگیری.

دیدم به بابا می گی بابا گوشی مامان فکر کنم خراب شده .بابا هم میگه از کجا میدونی میگه آخه به تو زنگ زد و فکر کنم گوشی تو روش (اثیر گذاشت) منظورت (تاثیر )بود که نمیدونستی و اینجوری تلفظش کردی.

سوالات خیلی خیلی زیاد شدن جوری که همش کم میارم  وبرای جواب دادن بهشون مجبورم چند دقیقه ای فکر کنم.چه میشه کرد .پژهشات زیاد شده و سوالاتت هم زیادتر .